مصاحبه‌کننده و نویسنده: هادی تقوی

راستش هیچ وقت تشویق نشدم، همیشه ترسونده شدم. تا وقتی که کار روی غلتک افتاد و به نتیجه رسید همه شروع به تحسین و تشویق کردن که دیگه برام خیلی ارزشی نداشت. هیچ وقت توجه و تحسینی را موقعی که باید می‌گرفتم، نگرفتم. متاسفانه خودم هم چشم‌انداز روشنی نداشتم که چی می‌خواد بشه. 

چون دوست داشتم نقاشی بخونم، به جای دبیرستان، هنرستان رفتم. از اونجایی که ظرفیت رشته نقاشی پر شده بود، رشته گرافیک را انتخاب کردم. البته راضی هم بودم. اون موقع هنوز کامپیوتر نبود و همه ما کارها به صورت دستی انجام‌ می‌شد. البته آینده‌ای در گرافیک برای خودم نمی‌دیدم، چرا که دوست داشتم کارم دستی باشه و اجرا داشته باشد. 

دانشگاه هم رشته گرافیک را انتخاب کردم. اون موقع مادربزرگم سرطان ریه گرفت. رابطه خیلی خوبی باهاش داشتم. دوران سخت مریضی و بعد فوتش باعث شد من به شدت بهم بریزم. درگیر افسردگی خیلی شدیدی شدم و حتی به سمت خودکشی کردن رفتم و نه روز در کما بودم. هیچ چیزی برام اهمیت نداشت. با خودم می‌گفتم گرافیک چیه، درس چیه، کار چیه و این حرفا. احساس مرده بودن می‌کردم. آدم‌های اطرافم همش منتظر بودند که من بلایی سر خودم بیارم. حالم خیلی بد بود و هیچ کاری نمی‌کردم. خانواده و مشاور سعی می‌کردند که من را به چیزهایی علاقه‌مند کنن. مادرم من را به کلاس گریم و خودآرایی فرستاد و فکر می‌کرد این کارها باعث تغییری در درون می‌شه که نشد. یه مدتی هم رفتم به کتاب‌فروشی که دوستش داشتم و همیشه ازش کتاب می‌خریدم، مشغول به کار شدم. اونجا را هم بعد از چند ماه کار کردن ول کردم.

دوران دانشگاه را با افسردگی طی کردم و به سختی ترم آخر را گذروندم. تا اینکه به دوره کارآموزی رفتم و در یک کارگاه سفال مشغول به کار شدم. در کارگاه با موزاییک آشنا شدم و کار کردم. به این کار علاقه‌مند شدم و در اینترنت در موردش تحقیق کردم و کارهای زیادی از دیگران را دیدم. بعد دیدم چقدر این کار به من می‌خوره، انگار خودمم. از اونجایی که برای آموزش هیچ کلاسی در شهری که زندگی می‌کردم، نبود و نمی‌تونستم به شهر دیگری هم برم، خودم رفتم مقداری کاشی خریدم و شروع کردم با آزمون و خطا یاد گرفتن. حدود یک‌سال کارهای مختلفی را ساختم و بعد اولین نمایشگاه‌ام را به صورت مستقل برگزار کردم.

برگزاری نمایشگاه باعث شد پیشنهاد کاری را از یک فردی که کارگاه سفال داشت دریافت کنم. با هم شریک شدیم و از طریق کارگاهش سفارش کار و شاگرد می‌گرفتم. حدود یک سالی با هم کار کردیم اما بعد با هم به مشکل برخوردیم. احساس می‌کردم اون فرد بین من و مشتریانم واسطه‌گری می‌کنه و من به اون درآمدی که می‌خواستم، نمی‌رسیدم. به همین خاطر همکاریم را باهاش قطع کردم. بعد یک دوست بهم پیشنهاد داد که برم شهر دیگری و اونجا در یک کارگاه بر روی نقاشی و حکاکی بر روی سفال کار کنم. چون در اجرا آدم دقیقی هستم و سریع یاد می‌گیرم، از طرف یک آموزشگاه برای تدریس پیشنهاد همکاری داشتم و مدتی را هم تدریس می‌کردم. بعد از مدتی دوباره برگشتم شهر خودم.

 فعالیت در صنایع دستی کارِ خیلی سختی هستش. تولید کردن خودش یک داستانیه و فروش کارها هم به همان اندازه سخته. چرا که صنایع دستی نیاز اصلی مردم نیست و ته سبدِ خریدشون قرار داره. تلاش کردم با شرکت در نمایشگاه‌های صنایع دستی بتونم مسئله فروش را حل کنم و به همین خاطر از این شهر به اون شهر می‌رفتم و در نمایشگاه‌ها شرکت می‌کردم. نگاه مردم به کارهای من متفاوت بود. بعضی‌ها فکر می‌کردن من یک کاشی را می‌شکنم و دوباره می‌چسبونم. بعضی‌ها می‌گفتند تکه‌های این تابلو را بده، خودمون ببریم بچسبونیم. بعضیا هم فکر می‌کردن که تابلوها کار دست نیست و من این حرف‌ها را دوست نداشتم. 

سفر رفتن و شرکت در نمایشگاه‌ شهرهای مختلف جذابیت خودش را داشت. در چابهار در یک نمایشگاهی با دوستم شرکت کرده بودم. غرفه‌ای که به ما داده بودن جای خوبی نبود و نتونستیم چیزی بفروشیم. از آنجایی که نباید کارها برمی‌گشت با دوستم تصمیم گرفتیم تورهای چابهار گردی بریم و اونجا بفروشیم. هر جا که می‌شد سعی می‌کردیم کارها را بفروشیم، در اتوبوس‌ها که بودیم، وقتی که پیاده می‌شدیم، هرجا که می‌رفتیم، حتی موقعی که در حال شتر سواری بودم، کار می‌فروختم.

به این خاطر که فروش خوب نبود، مجبور شدم در کنارش کارهای جانبی هم انجام بدم. مثلاً نقاشی کنم یا مگنت و پیکسل و از اینجور کارها درست کنم تا فروش داشته باشم. اوضاع همین‌طوری پیش می‌رفت تا اینکه در فیسبوک، یک نقاشی از نقاش یک کشور دیگری را دیدم و میخکوب شدم. من خیلی کارهای نقاشی دیگران را می‌بینم، به این خاطر که دنبال کارهایی هستم که قابلیت تبدیل شدن به موزاییک را داشته باشن. کارهای این نقاش را که دیدم، خیلی برام جالب بود. معمولاً برای اجرای کارهای موزاییک از نقاشی استفاده می‌کنم. 

بهش ایمیل زدم و ازش اجازه خواستم که بتونم روی یکی از کارهاش اجرای موزاییک داشته باشم. خوشبختانه قبول کرد. یک سال طول کشید تا بتونم یکی از کارهاش را اجرا کنم. وقتی تصویر کار را برایش فرستادم، خیلی خوشش اومد. بعد از مدتی به من پیام داد که کارهام را به یک آکادمی نشون داده و اونا از کار من خوششون اومده. به همین خاطر به یک سمپوزیوم موزاییک که در کشورش برگزار می‌شد، دعوت شدم.

با خانوادم صحبت کردم، گفتن که نه، اونا قابل اعتماد نیستند و اجازه ندادن برم. بعد دیدم آدم‌هایی هم که در حوزه موزاییک فعالیت می‌کردن، پوستر این سمپوزیوم را گذاشتن، تصمیم گرفتم هر طور که شده برم. به خانوادم گفتم اگر قرار باشه کارِ من جهشی داشته باشه، الان وقتش است و من نمی‌تونم نگرانِ نگرانی شما باشم. چه موافق باشید چه نباشید، من تصمیم گرفتم که برم. تا اون موقع مسافرت خارج از کشور نرفته بودم. با نگرانی و ترس زیاد این سفر را رفتم.

بالاخره در سمپوزیوم شرکت کردم و کاری را ساختم. اونجا کار من دیده شد و یک پیشنهاد آموزشی از یک آتلیه در آن کشور دریافت کردم. اول از این پیشنهاد هم ترسیدم، چون تجربه زندگی در کشور دیگری را نداشتم. برگشتم ایران و یک سالی طول دادم تا بالاخره قبول کردم و به اون کشور برگردم. کار و فعالیت در اونجا باعث شد با گالری‌های مختلفی آشنا بشم و همکاری کنم. دیگه کارهایی را که می‌ساختم از طریق همون گالری‌ها در اون کشور می‌فروختم. وقتی فعالیت‌هام روی غلتک افتاد، تصمیم گرفتم به ایران برگردم، کارهام را همین جا بسازم و موقعی که آماده شد، به اون کشور سفر کنم و تحویل بدم.

خوشبختانه درآمدی که در اون کشور از فروش کارها به دلار بدست می‌یارم، برای من کافی هستش. آدم جاه‌طلبی نیستم. دنبال زیادتر کار کردن و درآمد بیشتر نیستم. برای من مهم اینه که از کارم لذت ببرم. اینکه کار دست من را یک نفر رو جذب کنه و باعث بشه اون کار را بخواد، برای من خیلی راضی کنندست. 

برای این دختر آرزوی موفقیت می‌کنیم.

اگر دوست داشتید بدونید مجموعه “داستان‌های بی‌نام” در چه موردی است، در پست زیر توضیح دادم.

مصاحبه‌کننده و نویسنده: هادی تقوی

به این دلیل که خواهرم الگوی من بود و ریاضی خونده بود، منم در دبیرستان رشته ریاضی- فیزیک را انتخاب کردم. اون موقع فکر می‌کردم باید مسیر خواهرم را ادامه بدم و البته همیشه هم این فکر می‌کردم که چرا دارم ریاضی می‌خونم. هیچ وقت سعی نکردم شاگرد ممتازی باشم. تا رسیدم به کنکور. همه بچه‌ها کلاس کنکور می‌رفتند، اما من کلاس نرفتم و خودم خوندم و قبول شدم.

وقتی می‌خواستم انتخاب رشته کنم، باز خواهرم بود که به من گفت چه رشته‌هایی و چه شهرهایی بزنم. تصمیم گرفته بودم اگر بخوام به یک شهر دیگه برم، حتما خوش آب و هوا باشه. هر جا را که تصور کنی، انتخاب کردم. تا اینکه رشته فیزیک دانشگاه بابلسر قبول شدم و خوشحال هم بودم. ترم یک معدل الف شدم. رفتم آموزش و گفتم نمی‌خوام این رشته را ادامه بدم و دوست دارم حسابداری بخونم. بهم گفتن که نه شما درسِ‌ت خوبه، تو همین رشته بمون :)

در دوران دانشگاه چون خوابگاهی بودم وقت زیادی داشتم. چون خودم لپ‌تاپ و تبلت نداشتم از وسایل بچه‌ها استفاده می‌کردم. به بچه‌ها در انجام تحقیقات‌شون کمک می‌کردم. خیلی احساس خوبی بهم دست می‌داد وقتی به آدم‌ها کمک می‌کردم. بعد دوستی بهم پیشنهاد داد که ویدئوهای آموزشی طراحی وب‌سایت با وردپرس را ببینم و به این شکل وارد دنیای طراحی وب‌سایت شدم. 

غیر از درس، کتاب با موضوعات فلسفه و موفقیت مطالعه می‌کردم. اون زمان دستبندهای بافتنی و کریستالی درست می‌کردم و در خوابگاه می‌فروختم. یک وبلاگ هم داشتم که در آن خاطرات و دلنوشته‌هام را می‌نوشتم. وقتی نظرات آدم‌ها را در مورد نوشته‌های وبلاگم می‌خوندم، خیلی خوشحال می‌شدم و حس خوبی بهم دست می‌داد. 

بعد از دانشگاه، اول نمی‌دونستم چیکار کنم. بعد شرکتی پیدا کردم که دنبال یک نیروی دفتری می‌گشت که با وردپرس هم آشنایی داشته باشه. وقتی که وارد این شرکت شدم، چیز زیادی نمی‌دونستم. حتی نمی‌دونستم که هاست (فضای میزبانی) چیه. اما همکارهای خوبی داشتم که همش به من می‌گفتن خودت رو ارتقا بده و هر سوالی داری بیا از ما بپرس. من خیلی ازشون یاد گرفتم و باعث شد خیلی جلو بیفتم. بعدها به این فکر افتادم که همه‌ی کار طراحی یک سایت را خودم انجام بدم.  از مدیرم خواستم که خودم یک سایت را از صفر تا صد طراحی کنم. بعد از مدتی دوباره از مدیرم خواستم که پوزیشن کاری من را تغییر بده و اجازه بده برم در واحد طراحی سایت کار کنم. 

کار کردن در اون شرکت باعث شد سوال‌های زیادی برام ایجاد بشه. خودم به دنبال پیدا کردن جواب‌شون می‌رفتم که آسون هم نبود. بعد که جلوتر اومدم، تصمیم گرفتم که مستقل بشم و خودم برای خودم کار کنم. برام مهم بود که کارمند کسی نباشم و آینده شغلیم تحت تاثیر افراد دیگه نباشه. اینجا بود که به فکر راه اندازی مون‌وب افتادم. مون‌وب اسمیه که خودم انتخاب کردم. از ترکیب مون، یعنی ماه که هم اسم خودم هست و وب که از وب‌سایت می‌یاد. 

پدرم برای من الگو بود. دوست داشتم که کارآفرین بشم که پدرم از من خوشحال بشه و مادرم بهم افتخار کنه. خانواده به من می‌گفت بهتره برم طراح لباس بشم. طراحی لباس را دوست داشتم. در کل هر کاری که توش طراحی داشته باشه، دوست دارم. وقتی که لباس می‌دوختم، طراحی بود، بافتنی می‌بافتم  و یا دستبند درست می‌کردم، طراحی بود. اینکه از فیزیک به سمت طراحی وب‌سایت رفتم هم به این دلیل بود که می‌تونستم یه چیزی را طراحی کنم. با اینکه این کار رو خیلی دوست داشتم اما بصورت جدی هم دنبالش نمی‌کردم. و همیشه مثل یه هدف دور دست و بلند مدت بهش نگاه می‌کردم. تا اینکه با همسرم آشنا شدم و باهم ازدواج کردیم و شد مشوق اصلی من برای کارآفرین شدن و مستقل شدن. از اون موقع به بعد رشد و توسعه مون‌وب شد هدف اصلی زندگیم. همسرم همیشه مشاور و پشتیبان محکمی تو این مسیر برام بوده و هست.

کار من طوری هستش که می‌تونی با هر صنفی آشنا بشی و از کارشون سر در بیاری. خودم رو می‌ذارم جای اون طرف تا ببینم کارش به چه شکلیه. اگر مشتری وکیل باشه، خودم را جای وکیل می‌ذارم، اگر پزشک باشه، خودم را جاش می‌ذارم تا بدونم چطوری کار می‌کنه. اون وقت اطلاعاتی را که بدست می‌یارم در طراحی سایت‌شون در نظر می‌گیرم. این خیلی خوبه که می‌تونم از مشاغل دیگر اطلاعاتی به دست بیارم و بهشون کمک کنم که کسب و کارشون بهتر بشه و بهتر دیده بشه. 

کلا از اینکه چیزی را خلق کنم و بعد وقتی اون را می‌بینم، احساس رضایت خاطر خوبی بهم دست می‌ده. آنقدر احساس عشق نسبت به کاری که انجام دادم، می‌کنم که تا یک هفته مدام می‌رم و آخرین کاری رو که طراحی کردم، می‌بینم. یکی دیگر از آپشن‌هایی که کار ما داره اینه که باید برای مشتری جلسه آموزشی بزاریم. من آموزش دادن را خیلی دوست دارم. همان طور که گفتم دوران مدرسه هم دوست داشتم، معلم بشم. تقریباً کاری که الان دارم، مجموعه‌ای از علاقه‌هایی هستش که دوست دارم.

دوست دارم در آینده از خودم راضی باشم و اگر برگردم عقب پشیمون نباشم و دِین خودم به زندگیم را ادا کرده باشم. به نظرم خیلی خوبه که از منطقه امن‌مون بیرون بیایم، ضرر نمی‌کنیم.

برای مهسا آرزوی موفقیت می‌کنیم.

مصاحبه‌گر و نویسنده: هادی تقوی

من هانیه‌ام، متولد سال 1366 در شهر قم. دوران ابتدایی رو با دوچرخه سواری، فوتبال بازی کردن توی حیاط مسجد، داستان پردازی و تخیل گذروندم. بزرگ‌تر که شدم توی دبیرستان، اوقات فراغتم رو با کتاب و ورزش و موسیقی پر کردم. البته همچنان خیال‌پردازی قسمت بزرگی از فراغتم رو به خودش اختصاص می‌داد. اون دورانی که اگه نمره‌هات همگی خوب بود، می‌گفتن این بچه باهوشه باید بره ریاضی بخونه، اگه شیمی و فیزیکت خوب بود، باید می‌رفتی تجربی و اگه تنبل کلاس بودی بهتر بود ادبیات بخونی، من ادبیات رو انتخاب کردم. نه به خاطر اینکه نمره‌هام بد بود، چون من عاشق داستان خوندن بودم. البته بعدها فهمیدم که خیلی ربطی به هم نداشته. 

اون موقع‌ها زیاد از روزمره‌هام می‌نوشتم. مادرم یه کار جالبی می‌کرد، به ما نامه می‌نوشت و توی نامه‌ها در مورد احساسش نسبت به کاری که کردیم چی بوده، می‌گفت. حتی با نامه فرستادن تشویق می‌کرد یا تهدید به تنبیه می‌کرد. از ما هم می‌خواست که جوابش رو بصورت نامه بنویسیم و بهش بدیم. حتما که این کارش تأثیر بسزایی داشته که ما تمرین کنیم و بتونیم درک‌مون از محیط و خودمون رو با دیگران به اشتراک بذاریم. من هنوز اون نامه‌ها رو دارم.

علاقه‌مند بودم توی دانشگاه رشته حقوق بخونم چرا که دوست داشتم به عنوان یک زن وکیل مطرح بشم. بعد از تمام شدن دانشگاه باید می‌رفتم دادگاه و کارورزی می‌کردم. شش ماه رفتم دادگاه و بعد فهمیدم هیچ علاقه‌ای به دادگاه رفتن ندارم. چه به عنوان وکیل، چه به عنوان شاکی، چه به عنوان هر چیز دیگه‌ای. تصمیم گرفتم برای ارشد علوم اجتماعی بخونم. همین شد که ارشد جامعه شناسی‌ام رو دانشگاه علوم تحقیقات خوندم. 

بعد از دانشگاه، همراه با چند تا از بچه‌های دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران، یک پروژه‌ برای جهاد دانشگاهی انجام دادیم. موضوع پروژه مطالعه روی جامعه‌ی محلی پارسیان بود تا برای مناطق نفتی جدید از آسیب‌های احتمالی جلوگیری بشه. که البته مثل اغلب پروژه‌هایی که خیلی پرطمطراق استارت می‌خوره ولی در نهایت بی نتیجه می‌مونه، پایان این پروژه هم همین‌طور بود. یک پروژه‌ی دیگه استارت خورد با موضوع بازی‌های ویدیویی در جامعه ایران، که من در اون هم مشارکت داشتم، ولی اون هم به پایان نرسید. پروژه‌هایی با بودجه‌های بزرگ، دستمزدهای کم و بدون دستاورد.

از اونجایی که با حقوق این پروژه‌ها، به هشت هم نمی‌رسیدم که بخواد گرو نُه باشه، تصمیم گرفتم خارج از رشته‌ام کاری کنم که درآمد داشته باشه. هر چقدر فکر می‌کردم چه کاری دوست دارم انجام بدم به یه کلمه می‌رسیدم «سفر». این بود که به عنوان شغل پاره وقت، تورلیدر شدم، آدم‌ها رو سفر بردم، تجربیاتم رو باهاشون به اشتراک گذاشتم، از شنیدن تجربه‌های اونا لذت بردم. هر کدوم از همسفرها داستانی داشتن که برای شنیدن بعضی‌هاشون حسابی به وجد می‌اومدم.

اجرای تورهام رو از قم شروع کردم. جایی که خودم سفر رفتن رو با گروه‌های کوهنوردی شروع کرده بودم. و این محدودیت بزرگی توی قم بود که تور گردشگری اجرا نمی‌شد و نهایتا گروه‌های کوهنوردی بودن که سفرهای طبیعت‌گردی اجرا می‌کردن که هم محدود بود هم تکراری می‌شد. وقتی اجرای سفرهام رو از قم شروع کردم، مورد استقبال خیلی‌ها قرار گرفت. برنامه‌ها سریع پر می‌شد. من هم سعی می‌کردم توی برنامه‌ریزی و اجرای سفرها دقیق و حرفه‌ای عمل کنم. با نتایجی که گرفتم به نظر می‌رسید، موفق بودم. حدود 4 سال مشغول برگزاری تور در قم بودم.

حالا چرا تور برگزار کردن را دوست دارم؟ در زندگیم عاشق به اشتراک گذاشتن تجربه‌ها هستم. فکر می‌کنم افراد با سفر کردن به آدم‌های بهتری تبدیل می‌شن. دوست داشتم این اتفاقات در شهر خودم رخ بده و دوست داشتم برای آدم‌ها تجربه زیست متفاوت‌تری را ایجاد کنم. البته خوشحالم که این اتفاق هم افتاد، هنوز بعد از چند سال آدم‌هایی به من زنگ می‌زنند و از اون دوران یاد می‌کنند.

 کار کردن توی قم مشکلات خودش رو داشت. تابوهای بزرگی که باید می‌شکست تا ما دختر و پسر با تمام مجوزهای لازم، بتونیم سفر دسته جمعی بریم. البته که باز هم خیلی‌ها توی قم تاب نیاوردن و مشکلات زیادی برام درست کردن. اون موقع برای من شکل مبارزه بود و من خیلی جاها ایستادگی کردم، تا دیگه خسته شدم و میدان رو دادم دست آدم‌های جدید که حالا نوبت اون‌ها بود برای خواسته‌هاشون می‌جنگیدن. 

نقل مکان کردم به تهران و توی واحد عملیات اجرایی یک شرکت گردشگری که توی حوزه اینکامینگ کار می‌کرد مشغول به کار شدم. تهران هم کار خوب پیش می‌رفت تا اینکه اتفاقات سال‌های اخیر مثل حوادث سال 98، کرونا و … باعث شد گردشگری ورودی که سال‌های اخیر رونق چندانی هم نداشت بی رونق‌تر بشه.

تصمیم گرفتم سفر که جزو جدایی ناپذیر زندگیم شده بود رو همچنان پررنگ حفظ کنم، اما برای کسب درآمد باید کاری می‌کردم. تصمیم گرفتم از مهارتی که در نوشتن داشتم، استفاده کنم. به همین خاطر وارد کار تولید محتوا شدم. دوره‌های دیجیتال مارکتینگ رو گذروندم و به پیشنهاد یکی از دوستان، به عنوان مدیر محتوای یک استودیوی بازی سازی مشغول به کار شدم.  

برای هانیه آرزوی موفقیت می‌کنیم و امیدواریم به اهداف و آرزوهایی که داره، برسه.